De vrouw met de worst

Begin augustus brak dan eindelijk de door mij zo felbegeerde vakantie aan. Op de laatste dag voor het vertrek moesten we nog veel doen. Waaronder het aanschaffen van enkele noodzakelijkheden. De zwembroek van mijn man was plotseling spoorloos verdwenen en mijn puberdochter had beslist niet genoeg aan de kleine koffer waarin ze anders altijd nog ruimte overhield. Ik ging op pad. Bij een groot warenhuis werd mij bij de kassa gevraagd of ik een worst wilde. Voor ik kon zeggen dat ik uitsluitend OKvlees eet, hield de cassière een opblaasbare rookworst omhoog en stopte hem bij de zwembroek in het tasje.

Anderhalve dag later blies ik op het strand van Cyprus de rookworst op. Mijn man, gehuld in zijn nieuwe zwembroek, sloeg het gade. ‘Het is toch wel een biologische rookworst van OKvlees?,’ grapte hij. Nee daar had hij zomaar een punt en snel draaide ik de worst om zodat de zijde waarop het logo stond niet meer zichtbaar was. Zielsgelukkig dobberde ik even later hangend in die worst in de Middellandse zee en bedacht hoe simpel geluk kan zijn.

Toen ik op de derde dag uit zee kwam met mijn inmiddels onafscheidelijke rookworst stond daar een Nederlands echtpaar. De man keek me lachend aan en zei: ‘daar heb je de vrouw met de worst’. Door de manier waarop ze me lachend nakeken voelde ik mij opeens een soort ouderwetse kermisattractie, zoiets als de vrouw met de baard. ‘Tja’, zei mijn man, ‘dat krijg je er nou van als je steeds met zo’n worst rondloopt.’

De volgende dag was mijn rookworst op onverklaarbare wijze lek. Een leeg worstvel was al wat er restte. Ik was oprecht teleurgesteld. Want al dobberend in die rookworst had ik heel erg diepzinnige gedachten gehad. Ik zou direct bij thuiskomst Peter Kolster van OKvlees.nl bellen en het idee opperen om volgend jaar in de zomerperiode de klanten van OKvlees.nl bij hun bestelling een opblaasbare slavink cadeau te doen. En dan de gehaktbal ….zou het niet leuk zijn om een wedstrijd onder de klanten van Okvlees.nl te organiseren wie de lekkerste gehaktbal met dat sappige scharrel- of biologisch OKvlees gehakt maakt?

Ook moest ik al dobberend denken aan het verhaal van een koeienboer die zijn biologische runderen aan OKvlees.nl levert. Uit zijn verhaal bleek mij dat koeien  soms verrassend veel overeenkomsten met de mens hebben. Een koe die pas gekalfd heeft beschermt haar jong de eerste tijd heel erg en dan is het beter om dan niet te dichtbij te komen. Ook zijn koeien kieskeurig, toen ik een koe een speciaal koekje wilde voeren liet ik dit in de aarde vallen. Dan lust de koe het dus niet meer, haar eten moet schoon en zonder zand of aarde zijn.

Een koe heeft een cyclus net als de mens. Om de drie weken is ze vruchtbaar, of voor insiders: tochtig. Dan zijn ze onrustig vertelde de boer, je merkt precies wie er tochtig is. De boer nam me mee naar een aangrenzende boerderij die van zijn zoon is en waar de melkkoeien tijdelijk op stal stonden, het was lang droog geweest waardoor er veel te weinig te grazen viel. En daar zag ik wat de boer zojuist verteld had; een koe is onrustig en draait maar in het rond. De andere dames beklimmen de koe om beurten. Het schijnt dat dit bij gebrek aan een stier wel vaker gebeurt.

En passant vertelde hij over koeien in de wei. Hoe de ouderen uit de kudde soms met zijn allen om de waterbak gaan liggen zodat de jongere koeien er niet bij kunnen als ze willen drinken. ‘Het zijn soms echte secreten’, zei de boer, ‘dan hebben een paar echt geen leven. Die moet je beschermen, die worden gewoon gepest.’ In mijn hoofd trekken een paar oude koeien voorbij.

Van het mijmeren over koeien kwam ik bijna als vanzelf uit bij de gedachte aan mijn vriezer. Die zou ik bij thuiskomst weer eens lekker volladen met een bestelling Okvlees.nl. Met een paar muisklikken even boodschappen doen, hoe relaxt is dat? In zee maakte ik alvast een denkbeeldig boodschappenlijstje: slavinken, hamburgers, spareribs, shoarmavlees, een hele kip, kippenvleugels, gehakt en riblappen. Want al dobberend had ik opeens een enorme, onbedwingbare trek in hachee gekregen. Lekker met een kruimig aardappeltje en rode kool.

Helaas kwam aan mijn vakantie vanzelf weer een einde. Net zoals dat over een poosje gaat gebeuren met deze zomer waar het uiteindelijk toch nog goed mee kwam. Met mijn gedobber in zee liep het na de lekke worst overigens ook nog goed af: ik kocht een grote gele zwemband. En bedacht me toen dat rookworst eigenlijk helemaal niet bij de zomer hoort, óók geen opblaasbare.