Kees, een column over de boeren van OKvlees.nl

Misschien heeft u het ook wel, van die dromen waarvan het niet eens uitmaakt of ze ooit uit zullen komen, maar die gewoon zo lekker zijn om te hebben. Eén van mijn dromen is om ooit een groot huis met een dito stuk land te bezitten waar ik dan een varken zal gaan houden. Dat varken zal ik nooit opeten, maar wordt een soort gezellig rondscharrelend huis-tuindier. Ik heb al bedacht dat ik hem Kees ga noemen.

Toen ik aan Peter Kolster zei dat ik de boeren van wie hij de dieren betrekt wel eens wilde bezoeken, was dat snel geregeld. Op een dag in mei trokken wij door het land bij wijze van een soort boerderijtournee. Ik bezocht achtereenvolgens een biologische runderboer, een scharrelkippenboer en een biologische varkensboer. Allen ontvingen mij gastvrij op hun bedrijf en beantwoorden mijn vragen die behalve mijn kritische houding ook mijn stadse afkomst lieten zien. Om gepast te verschijnen had ik bijvoorbeeld biggenroze laarsjes gekocht, ik wilde toch stijlvol op zo’n boerderij rondlopen. Nou is een varken dus niet echt roze hoor; wat dat betreft viel ik volledig uit de toon en de biggen stonden al snel aan mijn roze belaarsde tenen te snuffelen en te likken.

Van koeien was het mij bekend dat ze behalve een nummer ook een naam hebben. Hoe zit dat met varkens vroeg ik mij af, hebben die ook een naam? Ja, zei de boer: ze heten Kees. Meteen dacht ik aan mijn ideaal. Kees? vroeg ik verrast. Wie nu denkt dat de boer het nieuwsgierige stadsmens een loer draaide heeft het mis. Een varken luistert naar de naam Kees, als je ze wilt verzamelen dan wordt er ‘Kees Kees’ geroepen hetgeen effect heeft.
Wat ik verder zag bij de varkensboer (de andere boeren bespreek ik de volgende keer) was iemand die héél erg hard werkt en absoluut hart heeft voor zijn dieren en hun welzijn. ‘Houdt u van ze?’, vroeg ik aan de boer. ‘Nee, dat kun je zo niet zeggen’, zei hij. ‘Ik respecteer ze. Het zijn geen huisdieren en ze zijn hier natuurlijk een maand of vijf met een bepaald doel. Op die manier kijk ik er ook tegen aan. Wel is het zo dat als er eentje wat heeft; een zwak pootje of een ander iets wat extra zorg behoeft dat ik daar dan wel een zeker soort gevoel bij heb als die weggaat.’
Deze varkensboer houdt 500 biologische varkens; in de stal zag ik varkens van verschillende leeftijden en formaat. Het leek wel een school met verschillende klasjes, de varkens zaten in grootte en leeftijd bij elkaar. De boer krijgt ze als big van 25 kilo en als ze tot 125 kilo zijn uitgegroeid dan gaan ze naar de slacht. Dat duurt zo’n maand of vier en half tot vijf.
Natuurlijk wilde ik de varkens van dichtbij bekijken, dus even later stond ik tussen de biggen. Ik zag blije, speelse varkens die heel actief en beweeglijk zijn. Nieuwsgierig komen ze op me afgerend om even later met zijn allen weer knorrend weg te stuiven omdat ze mijn roze laarzen misschien wel iets té fel van kleur vinden. In de stal hebben ze een huiskamer gedeelte met stro en een dakje, in dat deel slapen ze gezellig op en tegen elkaar. Verder is er een voergedeelte waar een grote bak met voer staat. Het voer is biologisch en bestaat uit graan; voornamelijk tarwe. Ook is er nog een buitenverblijf waar ze kunnen liggen of rollen door de blubberige laag op de grond. Ze kunnen gaan en staan en hebben beslist ruimte genoeg; als ze groter worden zijn de groepen kleiner. De varkens van deze biologische boer hebben hun krulstaartje nog en ook hun tanden. De ballen zijn ze kwijt. Toch wel verdoofd? vraag ik meteen. Ja zegt de boer, maar of dat nou zo prettig is? Wat blijkt: het varken ervaart tweemaal stress: als hij wordt opgepakt voor de verdovingprik en even later nog een keer voor de castratie.

Ik ging met een open mind naar de boeren, ik was op alles voorbereid; zelfs op het feit dat ik mogelijk als vegetariër terug zou keren, omdat ik behoorlijk gevoelig ben.
Behalve dat ik heb kunnen zien dat de varkens genoeg ruimte en beweging hebben, zag ik ook dat  er gevoelsmatig iets van “logica” inzit, de kleintjes speels en dartel groeien uit tot grotere varkens die luid knorrend nieuwsgierig op je afkomen. Als ze eenmaal groot zijn hebben ze beslist een goed leven gehad, tijd om rustig groot te worden, en lijkt consumptie een logische volgende stap.


MAANDAG 8 AUGUSTUS 2011